Je hebt zweten en je hebt zweten. In ons vorige verhaal, toen we nog in de kou zaten en het tikken van een weblog een peulenschil was, schreven we al dat we de kou helemaal niet zo erg vonden. Zeker niet omdat ons ingeprent werd dat het vanaf augustus, ijs en weder dienende, de hitte ons als een donderslag bij heldere hemel zou treffen. Nu hebben de Paraguayanen er een handje van om zaken aan te dikken, wie loopt er nu met 15 graden met een muts op, maar iets zei ons dat ze nu wel eens gelijk zouden kunnen hebben. En zoals bij vele zwaarden van Damocles, hoe deterministisch kan het leven zijn, werd onze vrees bewaarheid. Aanvankelijk ging het in augustus heel goed, de weergoden waren ons gunstig gezind en hadden nog een windje er bij besteld. Zo'n voorjaarswindje als je kunt hebben als je in mei over het strand van Goedereede loopt , je weet wel daar bij de Kwaaie Hoek. Maar niets deed ons vermoeden dat het windkraantje half augustus werd dichtgedraaid en de grillstand aanging.

Goed, je hebt dus zweten en zweten. Zweten als een otter, zweten als een kameel, zweten als een pony. Maar ook lui zweet, waar de Paraguyanen trouwens veel van bezitten want, goede genade, als je al gaat zweten als je 2 blokjes moet lopen, foei. Een groot deel kan trouwens verklaard worden uit het dieet van de meeste mensen hier. Brood en vlees dan ben je er wel, afblussen met bier, de maag schuren met maté of tereré (de koude variant van maté) en dan al die zoete troep hier. Lui zweet dus, maar ook het niet kunnen-zweten zweet, bijvoorbeeld bij een onmogelijk potje spinnen in de sportschool bij 35 graden, iedereen met rode kop, luchtvochtigheid 100%, je wilt wel zweten maar het kan niet. In Paraguay heb je werkelijk alle soorten en er is er altijd wel eentje voor jou bij. Een groot deel van de subsoorten worden bestreden met deodorant, haargel of penetrante ik-ben-50-en-wil-nog-wat-parfum. Maar voorkomen is beter dan genezen, dus gebruiken wij het middel airco. In ons huis hebben we 3 van deze geweldige apparaten aan de muur hangen. Die in de woonkamer doet het niet goed, die staat op 17 te loeien maar zonder effect, maar de airco's in de slaapkamers, gewoonweg goddelijk. Na een uurtje buffelen door het dorpje over de aftandse onbeschutte stoepje met een priemende zon op je voorhoofd, gewoonweg heerlijk zo'n koele kamer. Over goddelijk gesproken, naast de airco waren we half augustus hoopvol gestemd dat we hulp van boven zouden krijgen. Santa Rosa de Lima, een Peruaanse heilige, 16^e -17^e eeuw, beschermheilige van Lima, Sittard en de Paraguyaanse politie, komt elk jaar rond haar feestdag 30 augustus even langs om het einde van de winter in te luiden met regen, onweer en wind. Wat fijn dat dat ze ook dit jaar even langs is gekomen, want na 2 dagen regen is het nu, begin september, een stuk aangenamer. De winter is weg, leve de zomer. De bomen staan in bloei.

Leven in Paraguay gaat eigenlijk heel makkelijk. Van je 1-2-3 of zoals ze hier in het guarani zeggen van je petei-mokoi-mbohapy (met op de i een kringeltje, maar dat pakt de tekstverwerker niet). De indianentaal is in Paraguay ook een officiele taal en kinderen op school krijgen ook les in guarani. Ze zijn erg trots op hun afkomst en het is des te schrijnender dat de inheemse bevolking in het dagelijks leven worden gediscrimineerd. Niemand wil een indiaan in huis en ze mogen alleen naar aparte ziekenhuizen. Het guarani is een taal met heel veel nasale klanken en gekke bekken trekken. De y spreek je uit als oe en de i met een kringeltje of dakje erboven is hilarisch: doe de mond open, trek de mondhoeken met je vingers zo ver mogelijk naar buiten en zeg 'ie', uitgesproken als 'ng'. En dan even 1-2-3 petei-mokoi-mbohapy. De kinderen op school hebben de grootste lol en tellen in het spaans, engels en het guarani. Ze hebben het zo ontzettend naar hun zin daar op school, dat is echt geweldig om te zien.

Gelukkig kunnen we in het dagelijks leven gewoon met het Spaans terecht en dat gaat ons goed af. Voor Sophia helemaal natuurlijk, maar ook Ronald redt zich prima. Iker verstaat de belangrijkste dingen en wat de juffen zeggen en Darius hobbelt ook mee met si en no en oen-dos-tles. Erg knap hoor jongens!

Augustus lijkt wel aan ons voorbij gevlogen. Op het werk van Sophia komt de datum van de fusie steeds dichterbij en de druk neemt toe. Er wordt inmiddels op hoog niveau politiek spel gespeeld. Er staat heel veel druk op de ICT afdeling. Het proces blijft interessant maar het vraagt veel van ons. Het blijft vechten tegen verschillende belangen, structuur aanbrengen, mensen opleiden en mensen coachen. Emoties verschillen per uur.

Inmiddels is er besloten om af te wijken van de oorspronkelijke opdracht om een nieuw systeem te implementeren. We werken nu met man en macht aan een noodplan. De keuze voor het noodplan is misschien niet de meest voor de handliggende (er is gekozen voor het systeem van de Banco Regional) maar het is wel een morele overwinning voor de Banco Regional. Banco Regional heeft waarden die doen denken aan de Rabobank van jaren geleden. De bank staat midden in de samenleving, de mensen die bij de bank werken zijn geen anonieme bankmedewerkers, maar zijn Alberto, Carlos, Cristina en Mercedes. Zij kennen de wereld van hun klant, omdat ze er zelf onderdeel van zijn. Hard werken en er zijn voor de klanten, dag en nacht, als iets niet goed werkt met creativiteit en pragmatiek de problemen oplossen, zoals Isabel, Wildo, Alice en Juan Enrique. Het zijn de mensen die deze bank maken. Banco Regional blijft een geweldige bank om voor te mogen werken.