Afgelopen weekend hebben we de toerist uitgehangen. We zijn een aantal dagen in de regio Cordillera geweest, ten oosten van Asuncion. Bergen en subtropisch bos zover het oog reikt. Het gebied staat bekend als een toeristisch gebied waar heel Asunción naar toevlucht in de zomer als het in de stad boven de 40 graden is. De jetset heeft er een buitenhuis en in 1 á 2 dagen kun je een mooi rondje maken langs de belangrijkste plaatsen, de circuito de oro. Als uitvalsbasis hebben we overnacht in Casa del Monte, in de jungle bij Atyra.

Op donderdag vertrokken we rond de middag uit Encarnación. In de veronderstelling dat de ongeveer 400 kilometer in vier uur rijden met pauze voor het donker volbracht kon worden, zetten we de Corolla op koers naar het noordwesten. De ruta 1 is een snelweg die Encarnación verbindt met Asunción en het is opletten geblazen. Bochten die niet lekker lopen, snelheidsverschillen, koeien en de hele wereld op een motor maken het een hele belevenis. Bij Villa Florída stoppen we na 2 uur om langs de rivier Tebicuary even uit te rusten. Verder naar Paraguari voert de weg ons langs vlaktes en glooiende heuvels met plukken tropisch bos. In de verte doemen de bergen van Cordillera op. In Paraguari missen we de afslag naar de ruta 2. Hier betekent een afslag meteen afslaan. Dus terug en de weg vervolgen door de bergen naar Piribebuy. Door het gekronkel en gedraai en een wel-of-niet afslag krijgen we het gevoel dat we nooit aan zullen komen en dat we alleen maar verder uit de richting gaan. De doorgaande weg staat niet eens goed aangegeven als we door dorpen rijden. De aankomst bij ruta 2 naar Asuncion voelt als een bevrijding en het begint al aardig te schemeren. Het is nagenoeg donker als we Caacupé binnenrijden. Na wat harken vinden we ook de weg naar Atyra en we rijden het dorpje binnen. Het in blokken opgedeelde stratenpatroon brengt ons naar stukken empedradas (zeg maar stenen en kasseien met kuilen) en tenslotte naar de camino de tierra (zandweg) die ons de berg opvoert. In het pikdonker hobbelen we langzaam verder, met flink geschraap aan de onderkant van de auto, en komen we aan bij onze overnachtingsplaats waar we als een blok in slaap vallen.

De volgende dag besluiten we eerst eens te kijken waar we nu eigenlijk zijn. Het is een soort ecologisch complex met een hotel (losse huisjes met meerdere kamers), een hotel, zwembad, wandelpaden door de jungle, een subtropisch bos met meer dan 50 soorten bomen, apen, papegaaien, kippen, een voetbalveld en een territoriale gans. Bij het restaurant genieten we van het uitzicht over de bossen. Die middag gaan we naar Caacupé, hoofdstad van Cordillera en spirituele hoofdstad van Paraguay. Legenda gaat dat een bekeerde Guarani-indiaan, verstoten wordt door zijn eigen volk en in een achtervolging ter nauwernood ontsnapt aan de dood doordat een Maria verschijning hem vertelt dat hij achter de bosje moet gaan zitten (Caaguy Cupe-pe, detrás de la yerba). Uit dank hakt hij twee Maria-beelden uit in een boom, die nog steeds aanbeden worden. Voordat we de basiliek bezoeken eten we eerst iets in de enige redelijk uitziende tent. Als je denkt dat het eten er goed uitziet, kom je in Paraguay op de koffie. Het is of echt vies, of droog, of niet gaar, of te vet. Niet gaan eten in Hotel Asuncion in Caacupé. We kunnen er ook wel weer om lachen, leggen 5 dollar neer en gaan de basiliek in. In de basiliek bekijken we het verhaal van de legende die als muurschilderingen in de wenteltrap naar boven zijn aangebracht. We worden beloond met een mooi uitzicht over Caacupé en de omgeving op het dak van de basiliek. We rijden door naar Tobatí, waar niet veel te beleven is, maar het plein met kerkje erg vredig aandoet. Wat grappig is zijn de vele baksteenovens langs de weg en de duizenden bakstenen en dakpannen die opgestapeld liggen. Onderweg stoppen we nog bij Cerro Kavaju, voor Paraguayaanse begrippen spectaculair. Erg mooie rotsformaties met palmbomen op de flanken, een bizar gezicht met ondergaande zon. We rijden terug naar Atyra en scheuren de zandweg op en hobbelen zo de hotelkamer in. Iker en Darius sjansen bij het eten nog even met de serveerster (rennen en dan door de lucht getild worden) en na 2 flessen bier van 1 liter is het lekker slapen.

Zaterdag is de dag van Lago Ypacaraí. Het meer ligt tussen heuvels en in de zomer is het er een drukte van jewelste (schijnt) rond de twee belangrijkste plaatsen daar, San Bernardino (op z'n Duits uitspreken graag) en Areguá. We willen graag naar Areguá, omdat daar in de buurt ook spectaculaire zandstenen te vinden zijn (piedras arsenisca hexagonal) . We rijden terug naar de ruta 2 richting Asunción en in het dorpje Ypacaraí moet een afslag zijn naar Areguá, maar helaas. We tuffen verder en komen uit in Itauguá. En laat dat nu net de hoofdstad van de ñanduti zijn, het beroemde Paraguayaanse kant dat minutieus met de hand in elkaar wordt gehaakt. Bij een lokale artisania krijgen we kijkje in de keuken van het kant-haken en we kopen een altijd handig tafelkleed en omdat hij zo schattig is, een handgekleid gordeldier. Weer terug op de ruta 2 en de weg gevraagd en in Ypacaraí de afslag gevonden. Aangekomen in Areguá besluiten we de eerste weg richting het meer te nemen en al snel hobbelen we over de kasseien en het zand naar het strandje. Er zijn bijna geen mensen en de jongens nemen het enige klimrek dat er staat in bezit. Bij de lokale bakker halen we broodjes om heerlijk langs de waterkant op te peuzelen. Het meer is niet heel erg schoon, maar het is een oase van rust. We dommelen een beetje weg en eten bij het lokale bakkertje een ijsje, het is geweldig weer. We gaan met de auto naar het hogere gedeelte van Areguá en bekijken het kerkje en de koloniaal aandoende gebouwen er om heen. Het leven is hier rustig, de mensen tevreden. We rijden verder en we vinden na wat harkwerk ook de ingang (zandweg uiteraard) van de Cerro Koí, de zandstenen. De zandstenen zien er bizar uit en Iker wil meteen klimmen. Darius scharrelt wat rond in het rode stof. Met zijn allen klimmen we omhoog en hebben een geweldig uitzicht over het meer en de omgeving. Het is ongelooflijk hoeveel bomen hier zijn. Afgedraaid rijden we terug naar Atyra. Wat een topdag!

Zondag besluiten we ons bezoek aan de regio Cordillera en de goudkust. Het is een erg afwisselend gebied met bergen, bos en leuke dorpjes. De weg vanaf de ruta 2 naar het zuiden langs Piribebuy doet lieflijk aan. Het Paraguayaanse landschap laat zich moeilijk lezen. Bij Paraguari rijden we de heuvels uit en komen in een onmetelijke vlakte. De koeien staan buiten zegt Iker. Daarna volgt een redelijk gesloten stuk met bos, maar dan zonder palmbomen, anders dus dan in de bergen. Het grootste deel van de weg terug naar Encarnación kun je ver kijken en wegdromen en zien we licht glooiende heuvels, met akkerbouw en bos. De motortjes scheuren we voorbij alsof ze stilstaan en we ontwijken nog een oude opa die midden op de weg loopt. Bij Villa Florída lunchen we. Een stuk verder op, bij San Miguel, horen we herrie op het dorpsplein. We nemen de eerste hobbelweg links en begeven ons tussen de lokale bevolking en de paarden. Er is een of ander gaucho-evenement bezig waarbij alle gaucho's uit de omgeving met hun paarden een showtje weggeven. De paarden zijn feestelijk uitgedost en worden met flinke rukken aan de teugels in toom gehouden. Met een mooie gaucho-hoed verlaten we San Miguel en komen we moe maar voldaan in Encarnación aan. Thuis.